برده داری
فیلم اخیر “صدای آزادی”، داستانی فیلم‌نامه‌ای است از داستان واقعی تیم بالارد، یک سابقه‌ی عامل ایمنی داخلی ایالات متحده که سازمان غیرانتفاعی عملیات راه زیرزمینی (O.U.R.) را بنیان نهاد. O.U.R. با نیروهای انتظامی همکاری می‌کند تا کودکان را از دام عرصه‌های تجارت جنسی و استغلال جنسی نجات دهد.
این فیلم به خاطر تصویر واقع‌گرایانه‌اش از وحشت‌های مرتبط با کودکان در دام تجارت جنسی تحسین شده است. همچنین به خاطر افزایش آگاهی از مسئله برده‌داری مدرن و کار O.U.R. وظایف آن ارتباطی دارد.
رنج برده‌داری کودکان تقریباً شاید ناخوشایندترین حوزه‌ای از یک تجارت ناخوشایند باشد. واقعاً سخت باور کردن است که اینگونه فاجعه‌ها در دنیای مدرن ممکن باشند. اما وقوع آن‌ها تایید شده است و به نظر می‌رسد بخشی از بدبختی انسانی به مدتی طولانی است که ما از آن آگاه هستیم.
آغاز دنیای برده‌داری
الزام به برده‌داری به همان اندازه قدیمی است که کشاورزی اختراع شد. همانطور که انسان‌ها روش‌هایی برای برداشت محصولات کشت‌وکار پیدا کردند و یادگرفتند چگونه حیوانات را اهلی و کنترل کنند، شروع به زندگی در جوامع کردند. برخی از این جوامع رشد کردند و شهرهایی را به وجود آوردند، برخی از آن‌ها که شهرهای بزرگ شدند. مردم در کنار یکدیگر جمع شدند و به دلیل پایداری تازه کسب شده خود، توانستند غذاها را جمع آوری کنند، مالکیت‌ها و تأمینات را فراهم آورند و تجارت برقرار کنند. همه این عوامل زندگی را آسان‌تر و راحت‌تر کردند.
اما با این راحتی قدرت و طمع همراه میشود و مردم از هر دو بیشتر می‌خواهند. یک سلسله‌مراتب شکل می‌گیرد و رهبران توسط گروه انتخاب می‌شوند. قوانین تعیین و اجرا می‌شوند و مردم شروع به پیروی از رهبران انتخاب شده خود می‌کنند – حتی تا حدی که به آن‌ها عشوه‌ها پرداخت کنند. قرض و بدهی بنابراین در جوامعی معرفی می‌شوند که قبلاً فقط به زندگی روزمره محدود بودند.
یک محصول بد نیازمند می‌تواند باعث شود که یک مرد از یک همسایه غذا قرض بگیرد تا از خانواده‌اش طی سال پرورش دهد، امیدوار باشد که در محصول بعدی نه‌تنها خانواده‌اش را به اندازه کافی برای تغذیه اشتغال دهد، بلکه به اندازه کافی برای اینکه بدهی کسب شده را پرداخت کند. با گذشت زمان، شغل‌های متنوعی ظاهر شد، هنرها و زبان‌های نوشتاری نیز ظاهر شدند. بازرگانی بین شهرها و شهرها معرفی شد. تمام این اتفاقات در حالی رخ می‌دهند که دولت‌ها قدرت و امتیازات خود را افزایش می‌دهند و تمرکز می‌یابند
. زمین به یک کالایی تبدیل میشود و یک کالایی که مردم تمایل دارند برای آن جنگیده و جنگیده شوند. تمام این عوامل بنابراین موجب شده‌اند که برده‌داری توسعه یابد.
برده‌داری می‌تواند به عنوان یک فرد متصل به یک فرد دیگر یا خانواده از طریق برده‌داری تعریف شود. برده‌داری چاتل عبارت است از برده‌داری که در مورد برده‌ها به عنوان کالاهایی برای خرید و فروش نیز استفاده میشود و اغلب تعریفی است که ما از برده‌داری به طور کلی استفاده می‌کنیم.
برای بسیاری از ما، شنیدن کلمه “برده” و ذهن‌هایمان فوراً به تجارت برده‌های اقیانوس اطلس اخیر که از آفریقا به جهان جدید از اوایل قرن هفدهم فروخته می‌شدند، بازگشت می‌کند. مخصوصاً آن‌هایی که به مستعمرات شمال فروخته می‌شدند. با این حال، باید به یاد داشت که برده‌داری نه تنها از اینجا شروع نشده است و نه پایان می‌یابد، و همچنین نه همه برده‌های انسانی در طول تاریخ انسانی به این تعریف می‌خورند. انواع و اشکال مختلفی از برده‌داری وجود دارد و وجود داشته‌اند.
Relief showing Ancient Egyptian slave market, with Nubian slaves waiting to be sold. Archaeological Museum, Bologna. (Mike Knell/CC BY-SA 2.0)
برده‌داری در دنیای باستان
ما اولین سوابق برده‌داری را در کد حمورابی در بابل در قرن هجدهم پیش از میلاد می‌یابیم، جایی که اشاره‌ای به تنظیم برده‌داری وجود دارد، اگرچه می‌توان آن را به تقریباً هر تمدن باستانی نسبت داد. و در باستان میانه‌رودان، برده‌داری ویژگی سرشناسی بود. اگر پدر و مادر یک کودک برده بودند، آن‌ها نیز برده می‌شدند.
سوابق دوران مایکنائی (دوره زبرجدی) در یونان نشان می‌دهند که چقدر برده‌داری در آن زمان مهم بود. در واقع، تخمین زده میشود که اکثر شهروندان آتن حداقل یک برده داشتند.
در دنیای باستان، بسیاری از این برده‌ها به عنوان غنایم جنگی به دست آمده بودند. برای بسیاری از شکست‌خورده‌های خارجی، یک زندگی ممکن بود – و پایان یافت – در خدمت جنسی به یک فرد، معبد یا حتی بدتر، یک اردوگاه کامل. یا ممکن بود به مزدوری‌های سخت دستی، مانند کار در معادن، کار در ساختمان یا جنگیدن تا مرگ در زمین‌های تفریح عمومی آزاد. این برده‌ها قابل تبادل و فروخته می‌شدند، معمولاً حقوقی و آینده‌ای نداشتند و با تعریف، برده‌های چاتل بودند.
اما برخی از برده‌ها، همانطور که تاریخ به ما نشان داده است، برخی حقوق ابتدایی را داشتند. برده‌های بابلی برای مثال اجازه داشتند که دارایی داشته باشند. شهروندان باستانی مصر می‌توانستند نوعی از برده‌داری را که به طور مستقیم با هدف و حرفه مربوط بود را به ارث ببرند – یک نوع سرباز، به عنوان مثال، جایی که برده در یک خانواده متولد شده است که روی زمین یا مالی زندگی می‌کرده‌است. اینجا انسان چیزی را به عنوان حرفه‌اش انتخاب نکرد، به معنای واقعی، او در آن متولد شده است، مانند یک نجار، برای سرور زمین.
میزان برده‌داری در چنین مواردی متغیر بود، و این زندگی به اندازه بیشتری از ازادی‌ها نسبت به اشکال دیگر برده‌داری اجازه می‌دهد (به‌طوری که مرد، زن یا کودک می‌تواند تبادل و فروش شود).
در اسپارتا، یکی از ایالات یونانی معروف به جنگجویان ماهر، بیشتر برده‌ها از مردمان همسایه که توسط ارتش غلبه شدند، به دست می‌آمدند. در یک معنی، این برده‌ها زندگی خود را به طور معمول ادامه می‌دادند؛ افراد در خانه‌های خود در زمین خود زندگی می‌کردند و بسیاری از عملیات روزانه را به عنوان حالت معمول انجام می‌دادند – اما به استادان اسپارتی وابسته بودند.
برده‌های دیگر همچنین برخی از حقوق و امتیازات را حفظ می‌کردند. به عنوان مثال، برده‌هایی که در موقعیت‌های خانگی و اداری در یونان خدمت می‌کردند، اغلب قادر به کسب برخی از وضع و تشویق بودند، حتی اگر آزاد نبودند. مالکان می‌توانستند به این خدمتکاران اعتماد کنند که در موقعیت‌هایی هستند که می‌توانند اعتماد و اعتماد مالکان را بدست آورند.
اشکال دیگری از برده‌داری شامل مجازات برای یک عمل غیرقانونی و فروش خود به برده‌داری برای پرداخت بدهی میشود، معمولاً به خلاف اراده فرد. می‌توان گفت که سربندی اروپایی، که باقیمانده‌های آن هنوز هم می‌توان در حال حاضر پیدا کرد، یک نوع برده‌داری بود.
برده‌داری به عنوان تجارت بین‌المللی
تجارت برده‌داری از قرن هشتم به عنوان تجارت برده‌داری آغاز شد، و در عربستان، شرق آفریقا و اقیانوس هند فعال بود. در واقع، برده‌ها به تجارت سودآوری از طریق تجار یهودی (از اواخر قرن پنجم میلادی) و تاجران مسلمان، و همچنین اغارگران وایکینگی، فروخته شدند. در واقع، واژه “برده” از واژه “اسکلاو” یا “اسکلاو” اصل گرفته شده است، که جهان اسلامی به عنوان یک واردکننده بزرگ شناخته میشود. اسکلاوها به طور معمول در اروپای مرکزی و شرق تجارت می‌شدند، در حالی که وایکینگها مردم جزایر بریتانیا و ایرلند را در غرب می‌فروختند.
تاجران مدیترانه‌ای و اقیانوس اطلس همچنین در تجارت برده‌داری مشغول بودند، برخی از آن‌ها تقریباً به‌طور اختصاصی. ونیزیایی‌ها و ژنویسه‌ها رهبران تجارت در دوران اواخر قرون وسطی بودند، و با یک رهبر مغول همراه بودند. بسیاری از برده‌های آن‌ها از استان‌های روسیه می‌آمدند.
در سال ۱۴۴۱، پرتغالیان با بازار برده‌های آفریقایی را با باز کردن بازار برده‌های آفریقایی آغاز کردند و به پرتغال فروخته شدند. اسپانیایی‌ها، هلندی‌ها و بریتانیایی‌ها از دیرباز در این کسب و کار فعال بودند، و از آن‌ها استفاده می‌شد تا برده‌های آفریقایی به آمریکا فروخته شوند، و از آن‌ها به‌عنوان برده‌های اولیه در ارتباطات و کارهای ساده کشاورزی، معدن‌کاری و ساختمانی استفاده می‌شد.
